می دونم تا چه اندازه ای به این اعتقاد دارید که هر شکستی مقدمه و تجربه ای مفید برای پیروزی های آینده ست ...

بعضی از ما تا یه جا شکست می خوریم ، زود خودمون رو می بازیم ، انگار دنیا به آخر رسیده ، انگار همین یه فرصت برامون وجود داشته که ما اون رو از دست دادیم .

قافل از این که این شکست می تونه درسی برای به پیروزی رسیدن باشه . پس غصه خوردن فایده نداره باید دوباره شروع کرد .. اما باید بدونیم از کجا ، از چی و از کی ؟

 از کجا باید شروع کرد قصه ی عشق رو دوباره

تا همه بغض های عالم سر عاشقی نباره

باور کنید من هم شکست کم نخوردم . شاید برای بعضی از شما ها این شکست ها چیزی نباشه ولی برای من خیلی سخت بودند . خدا می دونه چقدر به خاطر همین ها گریه کردم و چقدر شب گریه از این شکست ها برام مونده ولی به همون خدا هیچ وقت متوقف نشدم ، فقط راهم رو عوض کردم .. به نتیجه هم رسیدم ...

 گریه کردم ، گریه کردم ، اما دردم رو نگفتم             تکیه دادم به غرورم تا دیگه از پا نیوفتم

به خدا هیچ کس نمی تونه برای به پیروزی رسیدن آدم کمکی کنه . شاید بعضی ها مثل یه سکوی پرتاب برای آدم باشند و آدم رو به سمت پیروزی پرتاب کنن ولی اگه خودمون نخوایم از همون ارتفاع با مُخ می خوریم زمین ... این ما ییم که باید تصمیم بگیریم و راه رو تا آخر بریم ..

 دست از طلب ندارم تا کام من بر آید                  یا تن رسد به جانان یا جان ز تن در آید

من به این نتیجه رسیدم که خیلی از شکست ها ارزش غصه خوردن ندارند .. بزرگترین شکست همین نرسیدن به پیروزی آینده ست

من و تو گر چه اسیریم ، حیف از غصه بمیریم

بیا تا آخر دنیا بشینیم و پر نگیریم

جای پر زدن زمین نیست ، توی قلب آسمونه

قصه ی مرگ و جدایی توو کتاب ها جا می مونه

نگو عمرمون تموم شد ، نگو دیگه همدمی نیست

بیا فردا رو بسازیم این که فرصت کمی نیست

اشک پاکت رو نگه دار ، واسه غسل تن پرواز

زنده کن صدای ساز رو که رسیده وقت آواز